Antoon Brok (70) werkte 46 jaar bij machinebouwer CSI in Raamsdonksveer. Vier jaar geleden ging zijn pensioen in. Hij heeft goed nagedacht over zijn nieuwe leven.
“Ik wilde eigenlijk langer doorwerken. Totdat ik bedacht dat ik veel mensen ken – mijn ouders, oud-collega’s – die niet zo oud zijn geworden. Zij hebben niet of maar kort van hun pensioen kunnen genieten. Dat wilde ik niet. Mijn pensioen ging in op 1 maart 2021. Maar ik had nog veel snipperdagen. Daardoor kon ik in mei 2020 al stoppen.
Ik heb goed nagedacht over wat ik wilde doen na mijn pensioen. Onder andere fit blijven was een doel. En iets creatiefs. Ik wilde geen werkklussen, zoals lezingen of projectopdrachten. Ik ken mezelf: ik doe alles 120 procent. Voor ik het weet, ben ik de hele week druk met zo’n opdracht. Dus alle werkverzoeken heb ik afgeslagen.
Vroeger vond ik het leuk om te tekenen, dus in 2020 heb ik tekenboeken en potloden gekocht en ben ik aan de slag gegaan. Al vrij snel ging ik op zoek naar een cursus. Ik vond een docente met wie ik een goede klik had. Zij gaf duidelijke aanwijzingen en was eerlijk over mijn werk. Dat wilde ik graag. Ik zat er om iets te leren. Ik ben begonnen met stillevens. Geen portretten, dat sprak me niet aan. Toen ik het toch eens probeerde, bleek ik het eigenlijk heel leuk te vinden. Ik merkte ook dat ik anders naar mensen ging kijken. Dan dacht ik: als je je hoofd een beetje draait, valt het licht er mooier op. Nu teken ik landschappen. De uitdaging is om zo precies mogelijk op papier te krijgen wat ik zie. Dat hout heel hard is, bijvoorbeeld. Of juist vermolmd.
Ik haal voldoening en rust uit het tekenen. Vaak zoek ik een uitdaging. Dan zeg ik tegen mijn vrouw: ik denk dat het niet gaat lukken. Enige tijd later is het dan af. Dat is toch weer die 120 procent, hè?” ●
Antoon Brok (70) werkte 46 jaar bij machinebouwer CSI in Raamsdonksveer. Vier jaar geleden ging zijn pensioen in. Hij heeft goed nagedacht over zijn nieuwe leven.
“Ik wilde eigenlijk langer doorwerken. Totdat ik bedacht dat ik veel mensen ken – mijn ouders, oud-collega’s – die niet zo oud zijn geworden. Zij hebben niet of maar kort van hun pensioen kunnen genieten. Dat wilde ik niet. Mijn pensioen ging in op 1 maart 2021. Maar ik had nog veel snipperdagen. Daardoor kon ik in mei 2020 al stoppen.
Ik heb goed nagedacht over wat ik wilde doen na mijn pensioen. Onder andere fit blijven was een doel. En iets creatiefs. Ik wilde geen werkklussen, zoals lezingen of projectopdrachten. Ik ken mezelf: ik doe alles 120 procent. Voor ik het weet, ben ik de hele week druk met zo’n opdracht. Dus alle werkverzoeken heb ik afgeslagen.
Vroeger vond ik het leuk om te tekenen, dus in 2020 heb ik tekenboeken en potloden gekocht en ben ik aan de slag gegaan. Al vrij snel ging ik op zoek naar een cursus. Ik vond een docente met wie ik een goede klik had. Zij gaf duidelijke aanwijzingen en was eerlijk over mijn werk. Dat wilde ik graag. Ik zat er om iets te leren. Ik ben begonnen met stillevens. Geen portretten, dat sprak me niet aan. Toen ik het toch eens probeerde, bleek ik het eigenlijk heel leuk te vinden. Ik merkte ook dat ik anders naar mensen ging kijken. Dan dacht ik: als je je hoofd een beetje draait, valt het licht er mooier op. Nu teken ik landschappen. De uitdaging is om zo precies mogelijk op papier te krijgen wat ik zie. Dat hout heel hard is, bijvoorbeeld. Of juist vermolmd.
Ik haal voldoening en rust uit het tekenen. Vaak zoek ik een uitdaging. Dan zeg ik tegen mijn vrouw: ik denk dat het niet gaat lukken. Enige tijd later is het dan af. Dat is toch weer die 120 procent, hè?” ●